Oto król prawdziwy

To nieprawdopodobne osiągnięcie. Indywidualne mistrzostwa świata są rozgrywane co roku od 1936 roku, (z przerwą od 1939 do 1948 roku), gdy triumfował Australijczyk Lionel Van Praag. Przez te lata tylko trzem zawodnikom udawało się zdobywać pięć lub więcej złotych medali w tych zawodach. Zmarzlik w sobotę dołączył do bardzo wąskiego grona najwybitniejszych postaci światowego żużla. W klasyfikacji triumfów w indywidualnych mistrzostwach świata są przed nim tylko legendarni Ivan Mauger oraz Tony Rickardsson, którzy wygrywali je po sześć razy. Polak zrównał się natomiast pod względem liczby złotych krążków z Ove Fundinem. Należy jednak pamiętać, że do 1995 roku indywidualne mistrzostwa świata były jednodniowym turniejem. Fundin i Mauger właśnie w takich zmaganiach zdobywali swoje trofea. Rickardsson natomiast swoje pierwsze mistrzostwo wywalczył w ostatnim roku jednodniowych zmagań o tytuł najlepszego żużlowca globu. Późniejsze tytuły, tak jak Zmarzlik, zdobywał już w Grand Prix, w formule, która obowiązuje do dzisiaj. Jeśli więc weźmie się pod uwagę ten fakt, Zmarzlik – razem z Rickardssonem – jest najlepszym żużlowcem w historii cyklu GP.

Drugi w historii

Bartosz Zmarzlik osiągnął więc coś, co wydawało się nieprawdopodobne. Tak naprawdę od sześciu lat utrzymuje wysoką formę, która skutkuje kolejnymi sukcesami. Po swoje pierwsze mistrzostwo sięgnął w 2019 roku. Triumfował także rok później. W 2021 roku po pasjonującej batalii zdobył srebrny medal, dając wyprzedzić się Artiomowi Łagucie. Ale w latach 2022, 2023 i 2024 roku znowu był najlepszy. To cechuje prawdziwych mistrzów. Zmarzlik nie tylko w ciągu jednego sezonu Grand Prix był w stanie utrzymywać dobrą dyspozycję, ale także przez kolejne lata; i jest dopiero drugim żużlowcem w historii, który trzy lata z rzędu zdobywał złoty medal mistrzostw świata. Pod tym względem równać z nim może się tylko Ivan Mauger, który zwyciężał w 1968 (Goeteborg), 1969 (Londyn) i 1970 roku (Wrocław).

Wystarczyło drugie miejsce

Do końca sezonu pozostała jeszcze jedna runda, w Toruniu. Zmarzlik będzie się tam ścigał się już jako pięciokrotny mistrz świata. Jak do tego doszło? W sobotnich zmaganiach w Vojens 29-latek od początku był bardzo szybki. Wyprzedzanie na duńskim torze było dość utrudnione, ważny więc był szybki start. Potrafił się odnaleźć w tych warunkach, dzięki czemu pewnie dotarł do finału. Jeden z jego konkurentów w walce o tytuł, Fredrik Lindgren, nie był w stanie punktować na swoim optymalnym poziomie. Skończył zawody na 14. miejscu z zaledwie czterema punktami. Dobrze prezentował się za to Robert Lambert, który także czaił się za plecami Zmarzlika. Ten, dotarłszy do finału, wiedział, że potrzebuje „tylko” drugiego miejsca, żeby zdobyć złoto. Zadanie swoje wypełnił doskonale, choć wystartował najgorzej z całej czwórki. Na dystansie genialnie wyprzedził jednak Andrzeja Lebiediewa, kończąc zmagania za plecami Lamberta, ale przed Brytyjczykiem w klasyfikacji generalnej. 22-punktowa przewaga w „generalce” oznaczała mistrzostwo.

Najlepszy na świecie

Być może w tej edycji GP polski mistrz nie był takim dominatorem, jak rok temu, gdy wygrał pięć z dziesięciu rund Grand Prix. W bieżącej rywalizacji wygrał dotychczas dwukrotnie (w Szwecji i na Łotwie). Najważniejszy jest jednak efekt – nikt nie był w stanie mu dorównać, o czym świadczy przede wszystkim fakt, że złoto zapewnił sobie już w przedostatnim turnieju zmagań. 

– Ostatnie tygodnie nie były łatwe. Wszyscy wokół mnie mieli ze mną ciężkie życie, bo człowiek wiecznie chodził nastroszony. Jednak ponownie, po raz piąty, wyszliśmy z opresji. Dziękuję wszystkim, mojej rodzinie, dzieciom, które cierpią, bo taty nie ma w domu – powiedział w rozmowie z „Eurosportem” po zdobyciu złotego medalu zapłakany, ale i niezwykle szczęśliwy Bartosz Zmarzlik.

29-latek już teraz ma prawo cieszyć się statusem jednego z najlepszych zawodników w historii żużla. Należy też pamiętać, że ma mnóstwo czasu, żeby swoje rekordy jeszcze bardziej śrubować. I trudno przewidzieć, na ilu mistrzostwach świata Bartosz Zmarzlik się zatrzyma. Historia dzieje się na naszych oczach.

Kacper Janoszka

 Mistrz był przez całą sobotę skupiony na swoim celu. Fot. PAP/EPA

Grand Prix Danii

1. Lambert (Wielka Brytania) 15 (1,2,3,1,3,2,3), 2. Zmarzlik 17 (2,3,3,2,2,3,2), 3. Janowski 14 (3,2,2,0,3,3,1), 4. Lebiediew (Łotwa) 11 (1,3,3,1,1,2,0), 5. Vaculik (Słowacja) 11 (2,1,2,3,2,1), 6. Bewley (Wielka Brytania) 10 (1,0,3,2,3,1), 7. Kubera 9 (1,1,1,3,3,0), 8. Jensen (Dania) 9 (2,2,2,3,0,0), 9. Fricke (Australia) 8 (3,0,1,2,2), 10. Thomsen (Dania) 7 (3,3,0,1,0), 11. Nilsson (Szwecja) 7 (3,1,2,0,1), 12. Kvech (Czechy) 5 (0,0,1,3,1), 13. Huckenbeck (Niemcy) 4 (0,3,0,1,0), 14. Lindgren (Szwecja) 4 (2,1,0,0,1), 15. J. Holder (Australia) 4 (2,1,0,0,1), 16. Woźniak 3 (0,0,1,2,0).

Klasyfikacja generalna Grand Prix

1. Zmarzlik 159, 2. Lambert 137, 3. Lindgren 127, 4. Vaculik 114, 5. Bewley 111, 6. Michelsen (Dania) 101, 7. J. Holder 97, 8. Kubera 88, 9. Madsen (Dania) 76, 10. Lebiediew 75, 11. Fricke 64, 12. Huckenbeck 58, 13. Woźniak 56, 14. Doyle (Australia) 47, 15. Janowski 46, 16. Kvech 41, 17. Woffinden (Wielka Brytania) 23, 18. Dudek 12, 19. Jensen 9, 20. Nilsson 7, 21. Thomsen 7.

Lista indywidualnych mistrzów świata

1936 - Lionel Van Praag (Australia), 1937 - Jack Milne (USA), 1938 - Bluey Wilkinson (Australia), 1949 - Tommy Price (Anglia), 1950 - Fred Williams (Walia), 1951 - Jack Young (Australia), 1952 - Jack Young, 1953 - Fred Williams, 1954 - Ronnie Moore (Nowa Zelandia), 1955 - Peter Craven (Anglia), 1956 - Ove Fundin (Szwecja), 1957 - Barry Briggs (Nowa Zelandia), 1958 - Barry Briggs, 1959 - Ronnie Moore, 1960 - Ove Fundin, 1961 - Ove Fundin, 1962 - Peter Craven, 1963 - Ove Fundin, 1964 - Barry Briggs, 1965 -  Bjoern Knutsson (Szwecja), 1966 - Barry Briggs, 1967 - Ove Fundin, 1968 - Ivan Mauger (Nowa Zelandia), 1969 - Ivan Mauger, 1970 - Ivan Mauger, 1971 - Ole Olsen (Dania), 1972 - Ivan Mauger, 1973 - Jerzy Szczakiel (Polska), 1974 - Anders Michanek (Szwecja), 1975 - Ole Olsen, 1976 - Peter Collins (Anglia), 1977 - Ivan Mauger, 1978 - Ole Olsen, 1979 - Ivan Mauger, 1980 - Michael Lee (Anglia), 1981 - Bruce Penhall (USA), 1982 - Bruce Penhall, 1983 - Egon Mueller (RFN), 1984 - Erik Gundersen (Dania), 1985 - Erik Gundersen, 1986 - Hans Nielsen (Dania), 1987 - Hans Nielsen, 1988 - Erik Gundersen, 1989 - Hans Nielsen, 1990 - Per Jonsson (Szwecja), 1991 - Jan O. Pedersen (Dania), 1992 - Gary Havelock (Anglia), 1993 - Sam Ermolenko (USA), 1994 - Tony Rickardsson (Szwecja), 1995 - Hans Nielsen, 1996 - Billy Hamill (USA), 1997 - Greg Hancock (USA), 1998 - Tony Rickardsson, 1999 - Tony Rickardsson, 2000 - Mark Loram (Anglia), 2001 - Tony Rickardsson, 2002 - Tony Rickardsson, 2003 - Nicki Pedersen (Dania), 2004 - Jason Crump (Australia), 2005 - Tony Rickardsson, 2006 - Jason Crump, 2007 - Nicki Pedersen, 2008 - Nicki Pedersen, 2009 - Jason Crump, 2010 - Tomasz Gollob (Polska), 2011 - Greg Hancock, 2012 - Chris Holder (Australia), 2013 - Tai Woffinden (Anglia), 2014 - Greg Hancock, 2015 - Tai Woffinden, 2016 - Greg Hancock, 2017 - Jason Doyle (Australia), 2018 - Tai Woffinden, 2019 - Bartosz Zmarzlik (Polska), 2020 - Bartosz Zmarzlik, 2021 - Artiom Łaguta (Rosja), 2022 - Bartosz Zmarzlik, 2023 - Bartosz Zmarzlik, 2024 - Bartosz Zmarzlik.