Deszczu się nie boją

Mariusz Rajek z Malilli

„Thrilla in Malilla”, czyli dreszczyk emocji w Malilii - tak od lat Szwedzi reklamują swoją rundę żużlowego Grand Prix. To nawiązanie do walki bokserskiej z 1975 roku nazwanej „Thrilla in Manila”, w której Muhammad Ali zmierzył się Joe Frazierem w stolicy Filipin (wygrał Muhammad Ali).

W przypadku zmagań w Szwecji ze słowa „dreszczyk” spokojnie można wykreślić „r", ponieważ niemal każdego roku zawodom towarzyszą mniejsze lub większe opady deszczu. Nie inaczej zresztą było tym razem.

Jesteśmy w lesie

Obiekt w Malilli, jak zresztą niemalże każdy żużlowy tor w Szwecji, znajduje się w lesie, z dala od cywilizacji, a prowadzi do niego zaledwie jedna, szutrowa droga. Jeśli ktoś, tak jak autor tego tekstu, zapragnął na piechotę wybrać z niego się do centrum, musiał zarezerwować sobie blisko godzinę spokojnego spaceru. Centrum to zresztą też zdecydowanie za dużo powiedziane. Miasteczko liczy niespełna półtora tysiąca mieszkańców. Stacja benzynowa, market, pizzeria i chyba największa atrakcja - olbrzymi termometr w formie pomnika na środku ronda. Nie znalazł się on tam oczywiście przypadkowo, to właśnie w Malilli odnotowano najwyższą temperaturę w Szwecji, 38 stopni w czerwcu 1947 roku.

Obecnie trudno było sobie taką temperaturę tu w ogóle wyobrazić. Jeśli to najcieplejsze miejsce w kraju Wikingów, to strach pomyśleć, jak jest w najzimniejszym. To już niemalże tradycja, że w Malilli pada i upał raczej nie rozpieszcza. Miejscowi są jednak do tego całkowicie przyzwyczajeni, przygotowani i nie robi to na nich specjalnego wrażenia. Warunki, w których mecze w polskich ligach niemalże na pewno zostałyby odwołane i to kilka dni wcześniej, tu odbywają się bez większych przeszkód. W dniu zawodów nad Malillą kropiło niemalże od samego rana. Nie przeszkodziło to jednak organizatorom w przygotowaniu toru, na którym niestety trochę brakowało mijanek. - Kilkanaście lat tu jeździłem jako zawodnik. Tutaj deszczu się nie boją, nawet jak popada więcej, to nawożą nowej nawierzchni i jedziemy dalej - mówił nam Robert Kościecha, który obecnie zajmuje się szkoleniem młodzieży w GKM-ie Grudziądz, ale do niego jeszcze wrócimy.

Teatr dwóch aktorów

Głównym faworytem do zwycięstwa był Bartosz Zmarzlik i to nie tylko dlatego, że jest pięciokrotnym mistrzem świata i aktualnym liderem klasyfikacji przejściowej. Polski mistrz na Skrotfrag Arenie wygrywał już czterokrotnie i zabierał stąd przeważnie dobre wspomnienia. - Każdy rok jest inny, w jednych warunkach jest lepiej, w innych gorzej. Ja generalnie lubię tory żużlowe, nie mam takiego, którego bym nienawidził. Jak dobrze ułoży się plan na zawody, to na każdym jedzie się w porządku - powiedział nam po zawodach.

Zawody w Szwecji od początku nie układały się jednak po myśli polskiego mistrza. Dość powiedzieć, że nie wygrał żadnego z pierwszych czterech wyścigów w fazie zasadniczej! Na zwycięstwo musiał poczekać dopiero do 18 biegu, przez co nie tylko o udział w finale musiał się przedzierać przez wyścig półfinałowy (ostatni raz taka sytuacja miała miejsce 17 maja w Warszawie), ale nie miał w nim również komfortu wybierania pola startowego jako pierwszy. W decydującej fazie zawodów Zmarzlik kolejny raz jednak pokazał, dlaczego jest wielokrotnym mistrzem świata. Po nie najlepszym starcie z czwartego pola napędził swój motocykl do granic wytrzymałości i po szerokiej objechał nieźle radzącego sobie w trudnych warunkach Jana Kvecha. - Dzisiaj było naprawdę ciężko się dopasować do tego toru. Drugi łuk w półfinale zapamiętam chyba na zawsze, bo to był idealnie taki sam ciąg motocykla, jaki poczułem w 2019 roku w Vojens, gdy wyprzedziłem Jasona Doyle'a po dużej (Bartek tu pokazuje bardzo obrazowo sposób pokonania rywala - przyp. red.). To taki fajny, sentymentalny moment dla mnie - skomentował po zawodach.

Finał rozgrywano na dwa razy. W pierwszej odsłonie na ostatniej pozycji upadł będący ostatnio w świetnej formie Jason Doyle, któremu zerwał się łańcuch. Zmarzlik w tym momencie znajdował się na trzecim miejscu. W powtórce poprawił swoje miejsce, ale Brady'ego Kurtza pokonać nie zdołał. Australijczyk wygrał drugi turniej z rzędu i jest prawdziwym objawieniem tego sezonu. Dzięki regularności Zmarzlik ma nad nim nadal w miarę bezpieczne dziewięć punktów, ale wiele wskazuje na to, że w tym roku walka o tytuł będzie emocjonować kibiców do ostatniego turnieju w Vojens. - Podium to zawsze podium, pewnie wielu zawodników chciałoby się ze mną zamienić. Jestem w grze o tytuł, robię wszystko, aby jechać jak najlepiej, jak najrówniej i cieszyć się żużlem - skomentował Zmarzlik. Poza Polakiem i Australijczykiem nikt więcej się nie liczy. Przewaga Kurtza nad trzecim aktualnie Fredrikiem Lindgrenem to już 23 punkty. Kolejna runda cyklu rozegrana zostanie na początku sierpnia (2.08.) w Rydze.

Pierwszy Przyjemski

Dzień wcześniej, przy niemalże upalnej jak na Szwecję pogodzie (bez deszczu się jednak nie obyło), pierwszą rundę rywalizacji o mistrzowski czempionat rozegrali juniorzy. Bezapelacyjnie wygrał aktualny mistrz w tej kategorii wiekowej Wiktor Przyjemski, który od jakiegoś czasu wyraźnie góruje nad kolegami do 21. roku życia. Bardzo dobrze zaprezentowali się również pozostali Biało-czerwoni. Na uznanie zasługują szczególnie zawodnicy GKM-u Grudziądz - Kevin Małkiewicz, który zajął trzecie miejsce oraz Jan Przanowski sklasyfikowany na ósmej pozycji. Gdyby nie upadek w jednym z wyścigów, kto wie, czy 18-latek nie byłby sprawcą jednej z największych sensacji. - Jak siedem lat temu przyszedłem do Grudziądza, to nie było tam w ogóle młodzieży. Zaczęliśmy powoli szkolić i to jest zasługa wielu osób w klubie - prezesa, zarządu, którzy to umożliwili. Sam na pewno nie dałbym rady. Cieszę się bardzo, bo po raz pierwszy Grudziądz ma dwóch zawodników w SGP2 - mówił nam w piątek z dumą Robert Kościecha.

Od czasu, gdy prawa do organizacji żużlowych mistrzostw świata z rąk Brytyjczyków z BSI przejęli Amerykanie z Discovery, mistrzostwa świata juniorów rozgrywane są w tym samym formacie oraz na tych samych torach, na których rywalizują seniorzy. - To jest bardzo dobry pomysł, bo młodzi zawodnicy mogą się obeznać z torami, na których rywalizuje się w dorosłym Grand Prix. Przyzwyczajają się do torów, presji, telewizji i całej otoczki. Ten cykl turniejów to strzał w dziesiątkę - nie ma wątpliwości Kościecha.

***

Autor tego artykułu ostatni raz odwiedził Malillę czternaście lat temu. Na torze i w jego otoczeniu nie zmieniło się właściwie nic. Jedyna odczuwalna różnica ogólnie w Szwecji to ceny. Kiedyś dla przybyszów z Polski było tu wyjątkowo drogo. Teraz ceny praktycznie są takie same jak w Polsce, a niektórych produktów nawet niższe. To nie u Szwedów tak wszystko jednak potaniało. Po prostu w Polsce zrobiło się niebywale drogo...

Grand Prix Szwecji w Malilli

18. Van Dyck (Szwecja) 0 (0)

Klasyfikacja generalna GP