Amerykanie bez skrupułów

Zdecydowana wygrana USA nie oddaje jednak kipiących emocji, jakie towarzyszyły temu fantastycznemu widowisku. Przypomnijmy, że w piętnastu poprzednich bataliach dwóch golfowych światów amerykański team przegrał tylko raz, dawno temu, bo w ubiegłym tysiącleciu, w 1998 roku, w Royal Melbourne Golf Club, podczas trzeciej edycji tej imprezy. Teraz nadzieje na inny obrót spraw były ogromne.

Jasne momenty

Wówczas, w potyczce legendarnych kapitanów, 18-krotnego triumfatora wielkoszlemowego Jacka Nicklausa i Petera Thomsona, górą był Australijczyk, pięciokrotny triumfator The Open, w latach  1954-56, 1958, 1965! Jego ekipa zmiotła wtedy „Jankesów" 20.5:11.5. W jej skład wchodzili chociażby tacy giganci jak: Greg Norman, Ernie Els, Nick Price, Vijay Singh czy Shigeki Maruyama, który przeszedł do historii, zdobywając 5 pkt w pięciu meczach, w których zagrał. Przeciwko nim wytoczono naprawdę ciężkie działa, w postaci Tigera Woodsa, Phila Mickelsona, Freda Couplesa, Davida Duvala czy Davisa Love'a III. Dwie edycje później, w 2003 roku w Afryce Południowej, „Międzynarodówka” przeżywała kolejny dobry moment, remisując z Amerykanami 17:17.  Wówczas, po trzech zremisowanych dołkach dogrywki pomiędzy Tigerem Woodsem i Erniem Elsem, w zapadających gwałtownie ciemnościach zdecydowano się dogadać. Postanowiono za zgodą kapitanów Gary’ego Playera i Nicklausa oraz zawodników, że zakończy się nieprzewidywanym w regulaminie remisem.

Spektakularne zwroty akcji

Tym razem we wspaniałym Royal Montreal Golf Club wszystko zaczęło się złowieszczo dla gospodarzy. W czwartek, na dzień dobry Amerykanie roznieśli w pył swoich oponentów, wygrywając wszystkie pięć meczów parami, w formacie Fourball. Następnego dnia przyszedł szokujący zwrot akcji – jaki nie miał miejsca nigdy wcześniej – drużyna gospodarzy odpowiedziała stanowczo, demolując Amerykanów 5:0 w meczach Foursomes! Wszystko zaczynało się zatem od nowa. W sobotę rozegrano dwie sesje po cztery mecze. Najpierw w porannych Fourballach Amerykanie wygrali 3:1. I wtedy kanadyjski kapitan – Mike Weir, zrobił coś naprawdę niezrozumiałego. Do popołudniowej sesji Foursomes postanowił wystawić dokładnie te same składy, które grały rano! Nie bacząc na porażkę,  zmęczenie zawodników, i czekające ich niedzielne zmagania, ponownie wysłał ich w bój przeciwko zrewitalizowanej, szeleszczącej świeżością ekipie Amerykanów. Ci, mimo katastrofy w tym formacie 0:5 w piątek, tym razem boleśnie pognębili drużynę międzynarodową 3:1, ustanawiając wynik przed rozstrzygającą niedzielą na 11:7.

Ryzykowna decyzja

Był to pierwszy raz, kiedy kapitan Presidents Cup wystawił dokładnie te same pary podczas obu sesji trzeciego dnia. Tylko ośmiu z dwunastu zawodników międzynarodowych walczyło w sobotę, a cała ósemka musiała rozegrać 36 dołków! Dla kontrastu – amerykański kapitan Jim Furyk, puścił w sobotni bój jedenastu ze swoich dwunastu graczy, a tylko pięciu członków jego drużyny rozegrało 36 dołków. Jedynie Sahith Theegala siedział na ławce przez cały dzień. Co skłoniło kanadyjskiego mistrza Masters z 2003 roku i uczestnika pamiętnego nierozstrzygniętego  Presidents Cup z tego samego roku do takiej decyzji? Tak naprawdę wie to chyba tylko on. Zapytany po niedzielnym zwycięstwie USA, czy po namyśle zrobiłby coś inaczej podczas turnieju, Weir odpowiedział: „Oczywiście będę myśleć o rzeczach, które zrobiłbym inaczej. Myślę, że taka jest ludzka natura, jeśli nie wygrasz, spojrzysz na siebie w lustrze i zobaczysz, co mogłeś zrobić inaczej, bez wątpienia. Będę miał mnóstwo czasu na przemyślenia”. Wydaje się, że kapitan po prostu przyjął złą taktykę, która to być może kosztowała jego drużynę porażkę w całej imprezie. Trudna do wytłumaczenia decyzja podyktowana była zapewne błędnym założeniem i wiarą w to, że tym razem szczęście uśmiechnie się do tej samej ekipy. Jakiś wpływ na to mógł mieć też pośpiech w podejmowaniu decyzji, po tym jak sobotnia gra z powodu mgły rozpoczęła się dwie godziny później. Koniec końców Ameryka potrzebowała wyrwać w niedzielę zaledwie 4,5 punktu z dwunastu dostępnych.

Uwielbia tych gości

Decyzji nie da się już cofnąć. Amerykanie dokończyli w niedzielę dzieła zniszczenia. Wbrew końcowemu rezultatowi, drużyna międzynarodowa miała tego dnia swoje dobre momenty i były nawet krótkie chwile, kiedy delikatnie dominował kolor niebieski. Ostatecznie kropkę nad i postawił Keegan Bradley, pokonując w szóstym meczu wyczyniającego w całej imprezie heroiczne czyny Si Woo Kima. Koreańczyk uległ przyszłorocznemu kapitanowi amerykańskiej drużyny Ryder Cup dopiero na ostatnim dołku. Remis na osiemnastce zagwarantowało USA 15,5 punktu i zwycięstwo w całej imprezie. Jim Furyk, który z kolei krytykowany był po sromotnie przegranym przez Amerykanów  Ryder Cup w Paryżu w 2018 roku, tym razem wybornie sprawdził się jako dowódca. Tak cieszył się z triumfu: „Uwielbiam tych gości. Uwielbiam ten turniej. Uwielbiamy koleżeństwo. Włożyliśmy w to wiele serca i duszy. Ostatecznie ci gracze byli niesamowici”. Na koniec dnia Amerykanie pokonali ekipę międzynarodową 18,5:11,5, a siedem punktów przewagi było drugą największą różnicą w historii rozgrywek w obecnym formacie, po ośmiu punktach deficytu w 2017 roku w Liberty National Golf Club.  

Chicago się szykuje

Najlepszy dorobek w tegorocznej edycji zapisało trzech Amerykanów: Patrick „Patty Ice” Cantlay, którego wyczyny na greenach mogły powodować ataki paniki u oponentów, wracający małymi krokami do formy - Collin Morikawa i jedyny tegoroczny dwukrotny zwycięzca wielkoszlemowy – Xander Schauffele. Każdy z tej trójki przyczynił się do zdobycia aż czterech punktów. W ekipie międzynarodowej najlepszym dorobkiem były skromne dwa punkty, które wyrwało sześciu zawodników, weteran i międzynarodowy rekordzista w tej kategorii – Australijczyk Adam Scott, Koreańczyk Si Woo Kim, Japończyk Hideki Matsuyama, Kanadyjczycy Corey Conners i Taylor Pendrith oraz Południowoafrykańczyk Christiaan Bezuidenhout.  

Następny Presidents Cup już za dwa lata. Tym razem w słynnym Medinah Golf Club w Chicago. Wszystko wskazuje na to, że próba odzyskania pucharu przez drużynę międzynarodową raczej nie będzie należała do najłatwiejszych.

Kasia Nieciak